სოტორიკა

აპრილი 14, 2011

სოტორიკა

ამ ცხელი დღეების ერთ საღამოს, მეგობარმა მთხოვა სიცხესთან ჭიდილში დავხმარებოდი და ყუთი ლუდით დატვირთულმა სახლთან გამომიარა. მანქანაში ერთი ჩემნაირი “დამხმარე” უკვე ჩაესვა. სწორედ მან მოყვა ისტორია, რომელსაც გულგრილად ვერ ავუარე გვერდი.
რადგან შესავალი გაკეთებულია, ამბავს ისე მოგიყვებით, როგორც მე მოვისმინე – ანუ პირველ პირში 🙂
* * *
სამსახურში ძალიან ადრე უნდა მივსულიყავი და სადღაც ექვსის ნახევრისთვის გამოვრიხინდი ეზოდან, ადრე რო 91–იანი ოპელი მყავდა, ხო გახსოვს–მიუბრუნდა ჩემს მეგობარს – პეკინზე მივგორავ მარტოკინკილად. ვდრუგ, ვიღაც გაიჩითა “პროწივზე”, მომეჩვენა რო “ნი ტოდ” წამოვიდა ჩემკენ. პირველ ხაზში გადავიწიე, იმანაც გამოიწია. ვაჰ, მაგრა შემეშინდა, თითქმის ტროტუართან მივედი, ჯიგარი გადმოსულია ჩემ ზოლზე და ნელ–ნელა მოდის, ცოტაც და დამეჯახება, მაგრამ თან ისე ნელა მოდის, რომ მანქანის გაჩერებაც მოვასწარი.
მომიახლოვდა და საკმაოდ ნელა დამარტყა კრილოზე.
გადმოვიდა ახალგაზრდა, შეხედვისთანავე მივხვდი რომ სრულიად ფხიზელია, კარგი გამოძინებულიც და არც მამაძაღლის ვიდი აქვს.
– ბოდიში მეგობარო, ამ მანქანას დღესვე უკეთეს ვიდზე ჩაგაბარებ, სოტორიკას დედას რო შევეცი, ახლა ძალიან მეჩქარება…
საბუთები მომაწოდა, მობილურის ნომერი გამიცვალა და საღამოს ოთხი საათისთვის შეხვედრაზეც მომელაპარაკა.

დათქმულ დროს შევხვდით. მანქანა ნაცნობ ხელოსანთან მიიყვანა. ყველაფერთან ერთად, მიუხედავად ჩემი პროტესტისა ისეთი ადგილის გასწორებაც დაავალა, რომელიც მისი გასაკეთებელი ნამდვილად არ იყო.
ხელოსანმა, ამას მალე მოვრჩები, ბარემ დავაშპაკლინებ და მალიარკა ხვალეო. თუ გინდათ დღეს შპაკლიანი წაიყვანეთ, თუ გინდათ დამიტოვეთო.
ჩემმა ახალმა ნაცნობმა, აქვე ვცხოვრობ, შენ მაინც უმანქანოდ ხარ, ცოლს დავურეკავ სუფრას გაშლილს დაგვახვედრებს, ჩემთან სახლში ვივახშმოთ და ეგებ შენი მანქანითაც წახვიდეო. ძალიან ბევრი “ვიჭიდავეთ” მაგრამ საბოლოოდ ჩემი ცნობისმოყვარეობის დახმარებით “დავმარცხდი”.
სახლში მეუღლე და ორი ბავშვი დაგვხვდა, ყველანი ძალიან სასიამოვნო ტიპები იყვნენ. ამან შესვლისთანავე მამამისს დაურეკა, რომელიც თურმე იმავე სადარბაზოში ცხოვრობდა და ვახშამზე მოიპატიჟა, მამაც მალევე მოვიდა, გამეცნო და სტანდარტული კითხვა–პასუხის შემდეგ შვილს მიუტრიალდა:

– რა ქენი, იყავი?
– კი და ყველაფერი ხუთიანზე მოგვარდა. არა და დილით ექვსის ნახევარზე გავედი, ეგებ სოტორიკას თვალს გავასწროთქო. აი ორი ნაბიჯი მქონდა დარჩენილი მანქანამდე და ეგ ჩემისგადანგრეული არ გამოძვრა პადიეზდიდან?! მეცა ტო და გადამკოცნა.
– მერე?
– მერე არაფერი, მაგ საქმის გაფუჭებას და რამე სასწაულ შარს და უბედურებას…. აგერ ეს კაცი შემხვდა პირველი, გავაქანე და ლაითად დავარტყი, ახლაც პროფილაქტიკაში გვყავს მანქანა.
* * *
იმ დღეს მანქანა პროფილაქტიკაში დავტოვე. დამაგვიანდა, თან ნასვამიც ვიყავი და თან ყველა, ვინც მათი ეზოდან გამოსვლისას შემხვდა, სოტორიკა მეგონა.

მუდმივი ბმული