სექტემბერი 27, 2010
ყურის ბიბილოს მტრედები და დამტვრეული კაფელი
– ჰეჰე, ბიჭო გუშინ მამამისთან ვიყავით ცოტა დავლიეთ, რაღაცეებს ვყვებოდით და მაგარი რამე მოხია.
– რაო?
– რაო და ქალებს, ყურის ბიბილოს უკან ძალიან გემრიელი ადგილი რომ აქვთ, აი ეგ ადგილი პატარა მტრედებსაც ძალიან უყვართ. მოფრინავენ პატარა მტრედები და ისე მოწონთ, რომ მაგ ადგილიდან აღარ მიდიან. ეს მტრედები გროვდებიან, გროვდებიან და ქალებს თავს და ყურებს უმძიმებენ. ამის შემდეგ ქალები უფრო გაღიზიანებულები ხდებიან და თვეში ერთხელ მაინც უნდა აუქშიოო.
– როგორ აუქშიოო?
– როგორ და ისე, რო შეატყობ ამძიმებენ, უნდა აუქშიო.
– მაინც?
– პროსტა, გაატრაკებ და ან თეფშს გატეხავ ხმაურით, ან ვაზას – მოკლედ მთავარია მტრედები დაფრთხნენ და ცოტახანს არ დაამძიმონ.
– ეეეეეე, ვცადე ერთხელ. თეფში ახლოს არ იყო და კაფელს ვხიე მუშტი. კაფელი შუაზე გატყდა და ერთი ნახევარი საკმაოდ კაი ხმაურით დაიფშვნა მეტლახზე, ნამდვილად უნდა დამფრთხალიყვნენ მტრედები…
– მერე?
– რა მერე, თითო–თითო ნატეხად შემტენა ტრაკში, მგონი უფრო ჩემი ყურის ბიბილოს ყვავები დაფრთხნენ, ვიდრე მაგის მტრედები.
ყველა იცინის
– რა გაცინებთ, ის ხომ გახსოვთ, წინა დღის ნაქეიფარზე ბუღა და ლომი რო ხვდებიან, პახმელიაზე გამოსასვლელად ერთმანეთს, ლომი მაგარი დაჩხაპნილ დალურჯებული რომაა?
– არა.
– ბუღა ეკითხება, ვახ ჩემი, ვინ გაგიბედაო.
– ვინ და მთვრალი რო მივედი ცოლმა დამხოკაო.
– ეეე, ამხელა ლომი ხარ და მაგას როგორ გიბედავს ცოლი. მე რო სახლშიშევდივარ ხმის ამოღებაც არ მჭირდება, ისედაც ცუციკივითააო.
– შენი ცოლი რას გაგიბედავს, შენი ცოლი ხომ ძროხაა, ჩემი კი ლომიაო ძმაო – ძუ ლომიი!
***
არ ვიცი ეს ამბავი საერთოდ რისთვის დავბლოგე, მაგრამ ფემინისტურ მოძრაობაში შეტანილ წვლილად მაინც ჩამეთვალოს. 🙂
ოქტომბერი 21, 2009
გაბოზდა ერი
დღეს ბებიას შევუარე.
ნესტოროვნამ თავისი ცხოვრების დიდი ნაწილი, დასავლეთ საქართველოს ერთ–ერთ პატარა ქალაქში ფუსფუსსა და გარჯაში გაატარა, ახლა კი მისი დღე “სიყვარულის აჩრდილის” მორიგ სერიასთან ერთად იწყება და “განრისხებული ანგელოზის” ტიტრებით მთავრდება.
ბედნიერი დღე ჰქონდა თამარას, მასზე შედარებით უმცროსი, მაგრამ უახლოესი მეგობარი და მეზობელი, ნაზიკო ეწვია სტუმრად. ეწვია რა?! ეწვიას ვიტყვით, თორემ მოუყვანეს. თბილისში ჰყოლიათ – გამოკვლევებზე. უხაროდა მოხუცს – ექიმს უთქვამს კაჟივით ხარო. (არ ვიცი რა იგულისხმა ექიმმა, მე კი ბავშვობა გამახსენდა, თუ როგორ ვეძებდით კაჟის ქვებს, რომლებიც ძირითადად მიწაში იყო ჩაფლული).
საფერფლის დასაძებნად გასვლამ მომიწია ოთახში , რომელშიც “გოგოები” საუბრობდნენ.
– გოგო – ეკითხება ბებია – კიდე ბოზობს სულიკოს გოგო თუ დაწყნარდა?
– უჰ, რას ამბობ, მაგი ჯერ არ დაწყნარდება კაიხანს.
ამ ერთ კითხვა პასუხს მოვკარი ყური და ღიმილით დავუბრუნდი ჩემს სამყოფელს.
დაახლოებით ნახევარ საათში ისევ მოვხვდი “გოგოების” სიახლოვეს და მესმის:
– ჰო და ამ ბიჭს ცოლისთვის მიუსწრია თავის მეგობართან, ა, ძმაკაცს რო უძახიან იმფერთან– ამჯერად ნაზიკო აქტიურობს, თან გადაწეულია ბებიასკენ, თითქოს ყურში უჩურჩულებსო.
– რას ამბობ, მაგას ლენტოს შვილიშვილი არ ყავდა?
– კი მასეა! სასტაული გახდა მაგ გოგო, ვერ ამაგრებენთქო, ხომ გეუბნები.
თითქოს გავბრაზდი, უფრო სწორედ, საჭიროდ ჩავთვალე მოხუცები დამეშოშმინებინა და ნესტოროვნას აშკარად “ძალით გაბრაზებული” სახით ვუთხარი:
– რა არის თამარა, ამ ბოზებზე საუბრის გარდა სხვა არ გაინტერესებთ არაფერი?
– რა ვიცი, დედა, მე ხალხს ვკითხულობ და ესენი გაბოზებულან ყველა!
კარგახანს გულიანად ვიცინოდი და ძალიან მინდოდა, ამ ყველაფრის “აჟურში” მოსაყვანად ნაზიკოს ეთქვა – ” აგენი კი არა, ერი გაბოზდა, ჩემო თამარა, ერიო “
პატარა ისტორიები 